- کارشناس رسمی دادگستری حسابداری - حسابرسی
- info@alishekarshekan.ir
- 09122084558
کریپتوکارنسی (Cryptocurrency) که به آن رمز ارز و ارز رمزنگاری شده هم گفته می‌شود، پول دیجیتالی است که در واحد داده (به نام توکن یا کوین) وجود دارد که شخص می‌تواند آن را در کیف پول دیجیتال آنلاین ذخیره کند.
رمز ارزها نوعی دارایی دیجیتال هستند. و مانند هر دارایی دیگری، قیمت ارزهای دیجیتال دچار نوسان می‌شود.
ایده پشت کریپتوکارنسی این است که وسیله‌ای برای مبادله ارزی با عرضه محدود، مستقل از یک مرجع مرکزی، مانند بانک یا دولت فراهم کند.
کریپتوکارنسی به صورت الکترونیکی منتقل می‌شود؛ بنابراین، هیچ سکه یا اسکناس فیزیکی وجود ندارد و هیچ نهاد شخص ثالثی در ایجاد یا انتقال آن دخیل نیست. این دسته از دارایی‌ها ویژگی‌های خاص خودشان را دارند.
مثلاً نوسانات زیادی دارند که ریسک بسیار بزرگی تلقی می‌شود. کریپتوکارنسی یک پول اینترنتی است که با استفاده از رمزنگاری امنیتش تأمین شده است.
کریپتوکارنسی در واقع از دو کلمه‌ی کریپتو به معنی رمزنگاری و کارنسی به معنای ارز یا پول دیجیتال می‌باشد و اولین و معروفترین کریپتوکارنسی، بیت کوین می‌باشد.
در این مقاله به طور کامل به توضیح ماهیت و کاربرد کریپتوکارنسی می‌پردازیم و پیشنهاد می‌کنیم تا پایان این مقاله با ما همراه باشید
کریپتوکارنسی (یا رمز ارز) با کنترل غیرمتمرکز شناخته می‌شوند. میزان عرضه و ارزش کریپتوکارنسی توسط فعالیت‌های کاربران و پروتکل‌های بسیار پیچیده موجود در کد‌ها کنترل می‌شود نه تصمیمات آگاهانه بانک‌های مرکزی یا سایر مراجع نظارتی.
در این میان، فعالیت‌های استخراج‌کنندگان (Miners) برای ثبات و عملکرد روان ارزها بسیار مهم است. ماینرها، کاربران کریپتوکارنسی هستند که از قدرت محاسباتی زیادی برای ثبت معاملات، واحدهای کریپتوکارنسی تازه ایجاد شده و هزینه‌های معاملاتی استفاده می‌کنند.
ممکن است این سؤال برای خیلی از افراد ایجاد شود که رمز ارز با ارز دیجیتال چه فرقی دارد؟ به زبان ساده رمز ارز نوعی ارز دیجیتال است. در حقیقت، ارز دیجیتال مجموعه‌ای است که شامل انواع ارز مثل ارز مجازی، ارزهای دیجیتال ملی و رمز ارز می‌شود. بنابراین می‌توان گفت هر رمز ارز قطعاً یک ارز دیجیتال است، اما هر ارز دیجیتال لزوماً یک رمز ارز نیست.
کریپتوکارنسی به عنوان یک تئوری، مدت‌ها قبل از معرفی اولین ارزهای جایگزین دیجیتال وجود داشت. طرفداران اولیه کریپتوکارنسی در مورد استفاده از اصول پیشرفته علوم ریاضی و کامپیوتر برای حل کاستی‌های عملی و سیاسی ارزهای سنتی (فیات)، هم نظر بودند. دانستن تاریخچه کریپتوکارنسی به ما کمک می‌کند تا بدانیم آیا مفهوم رمز ارز و ارز دیجیتال یک مفهوم جدید است یا خیر. ابتدا مبانی فنی و سپس ارزهای مجازی قبل از ظهور بیت کوین را بررسی می‌کنیم.
مبانی فنی Cryptocurrency به اوایل دهه 1980 بر می‌گردد، زمانی که یک رمزنگار آمریکایی به نام دیوید لی چام (David Lee Chaum)، الگوریتم Blinding را اختراع کرد که همچنان در رمزگذاری مدرن مبتنی بر وب، باقی مانده است. این الگوریتم امکان مبادله اطلاعات ایمن و غیر قابل تغییر بین طرفین را و زمینه را برای انتقال ارز الکترونیکی آینده فراهم کرد. به این الگوریتم، پول ناپیدا (Blinded Money) هم گفته می‌شد.
در اواخر دهه ۱۹۸۰، دیوید چام، تعداد انگشت شماری از علاقه‌مندان به رمز ارزها را به خدمت گرفت تا مفهوم پول ناپیدا را تجاری کند. وی پس از نقل مکان به هلند، یک شرکت انتفاعی به نام DigiCash را تأسیس کرد که واحدهای ارزی را بر اساس الگوریتم blinding تولید می‌کرد. برخلاف بیت کوین و سایر رمز ارزهای مدرن، کنترل DigiCash غیر متمرکز نبود. شرکت چام دارای انحصار کنترل عرضه بود، مشابه انحصار بانک‌های مرکزی در ارزهای فیات.
DigiCash در ابتدا مستقیماً با افراد سروکار داشت اما بانک مرکزی هلند ادامه حرکت آن را متوقف کرد. در مواجهه با اولتیماتوم بانک مرکزی، DigiCash موافقت کرد که فقط به بانک‌های مجاز بفروشد و به طور جدی پتانسیل بازار خود را محدود کند.
مایکروسافت بعد‌ها به منظور یک مشارکت بالقوه سودآور که به کاربران اولیه ویندوز، امکان خرید با ارز خود را می‌داد، به DigiCash مراجعه کرد، اما دو شرکت نتوانستند که در مورد این شرایط توافق کنند و DigiCash در اواخر دهه ۱۹۹۰ ورشکست شد.
تقریباً در همان زمان، یک مهندس نرم‌افزار به نام وی دای (Wei Dai)، مقاله‌ای درباره b-money منتشر کرد. b-money معماری ارز مجازی بود که شامل بسیاری از مؤلفه‌های اصلی رمز ارزهای مدرن مانند محافظت از هویت ناشناس و عدم تمرکز می‌شد.
با این حال، b-money هرگز به عنوان وسیله‌ای برای مبادله استفاده نشد. اندکی پس از آن، همکار چام به نام Nick Szabo، رمز ارزی به نام Bit Gold را توسعه داد که به دلیل استفاده از سیستم بلاک چین که زیربنای بیشتر رمز ارزهای مدرن است، قابل توجه بود.
بیت گلد مانند DigiCash هرگز مورد توجه قرار نگرفت و اکنون نیز به عنوان وسیله تبادل مورد استفاده قرار نمی‌گیرد.
پس از DigiCash، تحقیقات و سرمایه‌گذاری در معاملات مالی الکترونیکی مرسوم‌تر شد، از جمله PayPal که طی ۱۰ سال گذشته محبوبیت زیادی کسب کرده است و همچنین تعدادی از دنباله‌رو‌های DigiCash، مانند Russia’s WebMoney، در سایر نقاط جهان ظاهر شدند. به عبارت دیگر DigiCash راه را برای ظهور سایر ارزهای دیجیتال باز کرد.
در ایالات متحده، مشهورترین ارز مجازی در اواخر دهه ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ به عنوان e-gold شناخته شد. e-gold توسط شرکتی به همین نام در فلوریدا ایجاد شد. این شرکت، اساساً به عنوان یک خریدار طلای دیجیتال عمل می‌کرد.
مشتریان یا کاربران آن، جواهرات و سکه‌های قدیمی خود را به انبار e-gold می‌فرستادند و e-gold دیجیتال دریافت می‌کردند (واحد ارز با اونس طلا). سپس کاربران e-gold می‌توانستند دارایی‌های خود را با سایر کاربران معامله کنند یا e-gold خود را با دلار آمریکا مبادله کنند.
e-gold در اوج کار خود در اواسط سال ۲۰۰۰، میلیون‌ها حساب فعال داشت و سالانه میلیارد‌ها دلار، داد و ستد انجام می‌داد. متأسفانه، پروتکل‌های امنیتی نسبتاً ضعیف، e-gold را به عنوان هدفی محبوب برای هکرها و کلاهبرداران فیشینگ تبدیل کرد و کاربران خود را در معرض خسارت مالی قرار داد.
در اواسط دهه ۲۰۰۰، بسیاری از فعالیت‌های معاملات e-gold از نظر قانونی مشکوک بود؛ به عبارت دیگر سیاست‌های انعطاف‌پذیر قانونی، آن را برای فعالیت‌های پول‌شویی و طرح‌های کوچک Ponzi جذاب می‌کرد. این پلتفرم در اواسط و اواخر دهه ۲۰۰۰ با فشار‌های قانونی روبرو شد و سرانجام در سال ۲۰۰۹ فعالیت خود را متوقف کرد.
بیت کوین به عنوان اولین کریپتوکارنسی مدرن شناخته می‌شود. در اوایل سال ۲۰۰۹، ناکاموتو، بیت کوین را برای عموم منتشر کرد و گروهی از طرفداران مشتاق، مبادله و استخراج ارز را آغاز کردند. در اواخر سال ۲۰۱۰، اولین مورد از ده‌ها کریپتوکارنسی مشابه از جمله Litecoin ظهور کردند.
اولین مبادلات عمومی بیت کوین نیز در همین زمان انجام شد. در اواخر سال ۲۰۱۲، وردپرس اولین تاجر عمده‌ای بود که پرداخت، در بیت کوین را پذیرفت. در ادامه، Newegg.com (خرده فروش آنلاین)، Expedia و Microsoft هم وارد میدان شدند. اکنون ده‌ها بازرگان، به بیت کوین به عنوان یک روش پرداخت قانونی نگاه می‌کنند.
کریپتوکارنسی‌ها یا رمز ارزها، ارزهای دیجیتال یا مجازی هستند که کار با آن‌ها تحت سیستم کریپتوگرافی امکان‌پذیر است. این ارزها امکان انجام معاملات آنلاین را بدون حضور هیچ واسطه‌ای فراهم می‌کنند و به همین دلیل هزینه و زمان انجام چنین فعالیت‌هایی نسبت به انجام امور با استفاده از ارزهای معمول، به مقدار قابل توجهی کاهش پیدا می‌کند.
واژه Crypto به انواع روش‌ها، الگوریتم‌ها و تکنیک‌های رمزنگاری اشاره می‌کند که باعث ایجاد امنیت در کلیه امور مربوط به مبادلات و معاملات دیجیتالی می‌شود. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت اساس رمز ارزها امنیت آن‌ها است. در چنین معاملاتی هیچ فردی به غیر از طرفین معامله از این فعالیت باخبر نمی‌شود و اطلاعات مربوط به آن به هیچ وجه در هیچ کجا درز نخواهد کرد.
رمز ارزها می‌توانند استخراج شوند یا در صرافی ارز دیجیتال مبادله شوند اما انجام معاملات با آن‌ها هنوز هم با محدودیت‌هایی مواجه است. حتی محبوب‌ترین و شناخته شده‌ترین رمز ارزها مثل بیت کوین نیز همچنان به طور گسترده در معاملات به کار گرفته نمی‌شود. اخیراً شرکت تسلا این امکان را فراهم کرده که خرید خودرو‌های این شرکت با استفاده از بیت کوین صورت بگیرد.
اما به نظر می‌رسد فراگیر شدن چنین معاملاتی که در آن‌ها به جای ارز معمول، از رمز ارز استفاده می‌شود، در آینده نزدیک اتفاق نیافتد. البته که این موضوع به هیچ عنوان نتوانسته بر افزایش محبوبیت این ارزها تأثیری بگذارد. درحقیقت، رمز ارزها با سرعت باورنکردنی محبوب‌تر و روز به روز افراد بیشتری به سرمایه‌گذاری در این زمینه علاقمند می‌شوند.
تا به اینجای مقاله با مفهوم کریپتوکارنسی یا رمز ارزها به صورت کامل آشنا شدیم، در ادامه از این مقاله قصد داریم به توضیح برخی مفاهیم مهم دراین حوزه بپردازیم.
بلاک چین (Blockchain) در کریپتوکارنسی، بستری است که کلیه معاملات و فعالیت‌های قبلی را ثبت و ذخیره می‌کند و همچنین مالکیت تمام واحدهای ارزی را در زمان مشخص تأیید می‌کند. به عنوان سابقه کل معاملات کریپتوکارنسی تا به امروز، بلاک چین دارای یک محدودیت است به عبارت دیگر شامل تعداد محدودی تراکنش است که با گذشت زمان افزایش می‌یابد.
نسخه‌های کپی بلاک چین در هر گره (Node) از شبکه نرم‌افزاری کریپتوکارنسی، ذخیره می‌شوند. شبکه نرم‌افزاری کریپتوکارنسی همان شبکه مزارع سرور (Server Farms) غیرمتمرکز یا مزرعه استخراج رمز ارز دیجیتال هستند که توسط افراد خبره حوزه کامپیوتر یا ماینرها، اداره می‌شوند و به طور مداوم معاملات کریپتوکارنسی را ضبط و تأیید می‌کنند. معامله کریپتوکارنسی از نظر فنی نهایی نمی‌شود تا زمانی که به بلاک چین اضافه شود که معمولاً در عرض چند دقیقه انجام می‌شود. پس از نهایی شدن معامله، معمولاً این فرایند غیرقابل برگشت است. برخلاف پردازشگرهای پرداخت سنتی، مانند PayPal و کارت‌های اعتباری، اکثر کریپتوکارنسی‌ها چیزی به نام عودت وجه (Refund) ندارند، اگرچه برخی از کریپتوکارنسی جدید دارای ویژگی‌های اولیه بازپرداخت هستند.
واحدها در طول زمان تأخیر بین شروع معامله و نهایی شدن آن، برای استفاده هیچ کدام از طرف‌ها در دسترس نیستند. در عوض، آن‌ها به نوعی برای مقاصد و اهداف خاصی مصون نگه داشته می‌شوند؛ بنابراین بلاک چین از هزینه‌های مضاعف یا دست‌کاری کد رمز ارز جلوگیری می‌کند تا واحدهای ارزی مشابه تکثیر و به چندین گیرنده ارسال شوند.
هر دارنده کریپتوکارنسی دارای یک کلید خصوصی (Private Keys) است که هویت آن‌ها را تأیید می‌کند و به آن‌ها امکان می‌دهد واحدها را مبادله کنند. کاربران می‌توانند به دو صورت کلیدهای خصوصی خود را بسازند یک روش این که از اعداد کامل با طول 1 تا 78 رقم فرمت شده، استفاده کنند یا از مولد اعداد تصادفی برای ایجاد یک کلید خصوصی استفاده کنند. با داشتن یک کلید، کاربران می‌توانند رمز ارز (کریپتوکارنسی) را تهیه و آن را خرج کنند. بدون کلید، دارنده نمی‌تواند کریپتوکارنسی خود را خرج یا تبدیل کند.
این یک ویژگی امنیتی حیاتی است که باعث کاهش سرقت و استفاده غیرمجاز می‌شود، اما همچنان احمقانه است. گم کردن کلید خصوصی معادل این است که با دست خود کیف پولتان را به یک دستگاه زباله سوز بندازید؛ به عبارت دیگر شما می‌توانید کلید خصوصی دیگری ایجاد کنید و دوباره کریپتوکارنسی را شروع کنید اما نمی‌توانید منابع محافظت شده توسط کلید گمشده قدیمی خود را بازیابی کنید؛ بنابراین کاربران باهوش کریپتوکارنسی از کلیدهای خصوصی خود محافظت می‌کنند و معمولاً آن‌ها را در مکان‌های مختلف دیجیتال (که البته به طور کلی برای اهداف امنیتی به اینترنت متصل نمی‌شوند) و آنالوگ (کاغذ) ذخیره می‌کنند.
کاربران رمز ارز، دارای کیف پول‌هایی با اطلاعات منحصر به فرد هستند که کاربران را به عنوان صاحبان موقت واحدهای خود تأیید می‌کنند. در حالی که کلید خصوصی صحت معامله کریپتوکارنسی را تأیید می‌کند، کیف پول ارز دیجیتال خطر سرقت برای واحدهایی که استفاده نمی‌شوند را کاهش می‌دهد. کیف پول‌های استفاده شده در مبادلات کریپتوکارنسی تا حدی در معرض هک شدن هستند. به عنوان مثال Mt. Gox یک صرافی بیت کوین مستقر در ژاپن بود که چند سال قبل از بازار خارج شد و اعلام ورشکستگی کرد، زیرا هکرها به طور سیستماتیک بیش از 450 میلیون دلار بیت کوین مبادله شده از طریق سرورها را تخلیه کردند.
کیف پول‌ها را می‌توان در فضای ابری، هارد دیسک داخلی یا دستگاه ذخیره‌سازی خارجی ذخیره کرد. صرف نظر از نحوه ذخیره کیف پول، حداقل داشتن یک نسخه پشتیبان، اکیداً توصیه می‌شود. توجه داشته باشید که تهیه نسخه پشتیبان از کیف پول، واحدهای واقعی کریپتوکارنسی را کپی و تکثیر نمی‌کند بلکه فقط از سابقه وجود آن‌ها و مالکیت فعلی آن‌ها بکاپ می‌گیرد.
ماینرها (Miners) به عنوان نگه‌دارنده رکورد‌های معاملات رمز ارزها برای جوامع کریپتوکارنسی و داوران غیرمستقیم ارزش ارزها فعالیت می‌کنند. ماینرها از مقدار زیادی قدرت محاسباتی استفاده می‌کنند. کار آن‌ها اغلب در مزارع سرور خصوصی متعلق به مجموعه‌های استخراج، متشکل از ده‌ها نفر انجام می‌شود. آن‌ها از روش‌های کاملاً فنی برای بررسی کامل بودن، صحت و امنیت زنجیره بلوک ارزها استفاده می‌کنند. دامنه عملیات بی‌شباهت به جستجوی اعداد اول جدید نیست که همچنین به مقادیر فوق‌العاده‌ای از قدرت محاسباتی نیاز دارد.
ماینرها به صورت دوره‌ای کپی‌های جدیدی از بلاک چین ایجاد می‌کنند و معاملات اخیراً تأیید نشده قبلی را که در نسخه‌های قبلی بلاک چین وجود ندارد، اضافه می‌کنند و به طور مؤثر این تراکنش‌ها را تکمیل می‌کنند. هر معامله‌ای که اضافه می‌شود به عنوان یک بلوک شناخته می‌شود. بلوک‌ها شامل تمام معاملات انجام شده از زمان ایجاد آخرین نسخه جدید بلاک چین هستند.
اصطلاح ماینرها به این واقعیت مربوط می‌شود که کار ماینرها به معنای واقعی کلمه، سرمایه را به شکل واحدهای جدید کریپتوکارنسی ایجاد می‌کند. در حقیقت، هر نسخه بلاک چین تازه ایجاد شده، دارای پاداش پولی دو قسمتی است: تعداد ثابتی از واحدهای کریپتوکارنسی تازه استخراج شده و تعداد متغیری از واحدهای موجود که از هزینه‌های معاملات اختیاری پرداخت شده توسط خریداران جمع آوری شده‌اند (معمولاً کمتر از 1٪ از ارزش معامله). شایان ذکر است که زمانی، ماینرها برای استخراج رمز ارزها صرفاً با هزینه برای منابع برق و سخت‌افزارهای قدرتمند می‌توانستند یک تجارت پرسود برای خود ایجاد کنند اما امروزه برای علاقه مندان به این کار، بدون هزاران دلار سرمایه گذاری در تجهیزات حرفه‌ای، عملیات ماینینگ شدنی نیست.
اگرچه کارمزد معاملات به فروشندگان تعلق نمی‌گیرد، ماینرها مجاز هستند در هنگام ایجاد بلاک چین‌های جدید، معاملات با کارمزد (fee-loaded) را نسبت به معاملات بدون کارمزد (fee-free) در اولویت قرار دهند، حتی اگر معاملات بدون کارمزد اول انجام شود. این به فروشندگان انگیزه‌ای می‌دهد تا بیشتر به دنبال معاملات با کارمزد باشند، زیرا با این کار سریع‌تر به پول می‌رسند، بنابراین معاملات با کارمزد معمولاً رایج‌تر هستند. اگرچه از نظر تئوری معاملات قبلاً تأیید نشده یک نسخه جدید بلاک چین، کاملاً بدون کارمزد است، اما چنین چیزی تقریباً هرگز در عمل اتفاق نمی‌افتد.
از طریق دستورالعمل‌های موجود در کد منبع، کریپتوکارنسی به طور خودکار با مقدار توان استخراج که برای ایجاد نسخه‌های جدید بلاک چین کار می‌کند، سازگار می‌شود. با افزایش قدرت استخراج، تولید کپی از بلاک چین مشکل‌تر می‌شود و برعکس. هدف این است که فاصله متوسط بین ایجاد بلاک چین‌های جدید را در یک سطح از پیش تعیین شده، ثابت نگه دارد. به عنوان مثال این عدد برای بیت کوین 10 دقیقه است.
اگرچه عملیات ماینینگ به صورت دوره‌ای، واحدهای کریپتوکارنسی جدیدی تولید می‌کند اما بیشتر رمز ارزها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که عرضه محدودی داشته باشند که این ضامن اصلی ارزش آن‌هاست. به طور کلی، ماینرها با گذشت زمان، کمتر واحد جدیدی را به ازای بلاک چین جدید دریافت می‌کنند. سرانجام، ماینرها فقط کارمزد معاملات را برای کارشان دریافت می‌کنند، البته این اتفاق هنوز در عمل رخ نداده و ممکن است تا مدت‌های زیادی رخ ندهد.
به هر حال در صورت ادامه روند فعلی، ناظران پیش‌بینی می‌کنند که آخرین واحد بیت کوین، زمانی در اواسط قرن ۲۲ استخراج خواهد شد. بنابراین رمز ارزها عرضه محدود دارند و بیشتر شبیه فلزات گرانبها مانند طلا هستند تا ارزهای فیات که از نظر تئوری منابع نامحدودی از آن‌ها وجود دارد.
اکثریت قریب به اتفاق رمز ارزها از طریق بازارهای کریپتو معامله می‌شوند. این‌ها مکان‌های مجازی برای مبادلات هستند. بازار کریپتو حاوی مهمترین اطلاعات مربوط به توکن‌ها، قیمت، حجم و ترندهای بازار است. بازار ارزهای رمزنگاری شده تنها برای سرمایه گذاران باتجربه نیست بلکه برای مبتدیانی که می‌خواهند ماجراجویی خود را با رمز ارزها شروع کنند نیز ایجاد شده است.
بازار رمز ارزها، هم برای کوین (Coin) و هم برای توکن (Token) نرخ مبادله ارز را تعیین می‌کنند. نرخ کریپتوکارنسی معمولاً به عملکرد فروشندگان و خریداران بستگی دارد. همچنین عوامل دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند قیمت را تحت تأثیر قرار دهند. بازارهای رمز ارز به شما امکان خرید ارزهای دیجیتال و فروش آن‌ها را می‌دهند.
در اصل، عملیات در این بازار‌ها مشابه بورس‌های عادی سهام است. با این تفاوت که در بورس سهام، سرمایه‌گذاران دارایی‌ها، سهام یا مشتقات را می‌خرند و می‌فروشند تا از نوسانات نرخ ارز خود سود ببرند. با این حال، در بازارهای کریپتوکارنسی، معامله گران از جفت کریپتوکارنسی (Cryptocurrency Pairs) برای استفاده از نرخ ارزهای بسیار ناپایدار استفاده می‌کنند.
بیت کوین به عنوان گسترده‌ترین رمز ارز، از فوریه سال ۲۰۲۰، در ایالات متحده، ژاپن، انگلیس، کانادا و سایر کشورهای پیشرفته قانونی شد. در بازارهای نوظهور، وضعیت حقوقی بیت کوین هنوز به طرز چشمگیری متغیر است. چین، بیت کوین را بشدت محدود کرده است بدون اینکه هولدینگ‌های بیت کوین را جریمه کند. هند تجارت بانک‌ها با بیت کوین را ممنوع کرده است و وضعیت کلی رمز ارزها در این کشور مشخص نیست. به طور کلی، قوانین بیت کوین در هر کشور باید جداگانه مورد بررسی قرار بگیرد.
نکته قابل توجه این است که در مواردی که بیت کوین قانونی است، بیشتر قوانین در مورد دارایی‌های دیگر، در مورد بیت کوین نیز اعمال می‌شود. مثلاً قوانین مالیاتی که اکثر مردم را به دردسر میاندازد. برای اهداف مالیاتی، بیت کوین بیشتر به عنوان دارایی تلقی می‌شود تا پول. بیت کوین به طور کلی به عنوان پول قانونی و رایج محسوب نمی‌شود.
در بیشتر ارزهای رمزنگاری شده، کد منبع مشخص می‌کند که همیشه چند واحد می‌تواند وجود داشته باشد. به این ترتیب رمز ارزها بیشتر به فلزات گرانبها شباهت دارند تا به ارزهای فیات. در واقع کریپتوکارنسی مانند فلزات گرانبها، کمتر با مشکل تورم مواجه است، مشکلی که کاربران ارزهای فیات با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.
رمز ارزها یک جایگزین قابل اعتماد برای مبادله، خارج از کنترل مستقیم بانک‌های ملی، مانند فدرال رزرو ایالات متحده و بانک مرکزی اروپا ارائه می‌دهند. این امر به ویژه برای افرادی بسیار جذاب است که نگران هستند که کاهش کمی(چاپ پول بانک‌های مرکزی با خرید اوراق قرضه دولتی) و سایر اشکال سیاست‌های پولی انبساطی، منجر به بی‌ثباتی اقتصادی طولانی مدت شود.
در دراز مدت، بسیاری از اقتصاددانان و دانشمندان علوم سیاسی انتظار دارند که دولت‌های جهان، کریپتوکارنسی یا حداقل جنبه‌هایی از کریپتوکارنسی مانند پروتکل‌های عرضه محدود و احراز هویت را در ارزهای فیات بگنجانند. این می‌تواند به طور بالقوه نگرانی برخی از طرفداران رمز ارز را در مورد ماهیت تورمی ارزهای فیات و ناامنی ذاتی پول نقد فیزیکی برطرف کند.
حفظ حریم خصوصی و ناشناس ماندن اصلی‌ترین نگرانی طرفداران اولیه ارزهای رمزنگاری شده بود و امروز نیز همچنان ادامه دارد. بسیاری از کاربران رمز ارزها، نام‌های مستعار غیر مرتبط با هرگونه اطلاعات، حساب یا داده ذخیره شده‌ای را که می‌تواند آن‌ها را شناسایی کند، به کار می‌گیرند. اگرچه اعضای ماهر جامعه کریپتو می‌توانند هویت کاربران را به دست بیاورند اما رمز ارزهای جدید(پس از بیت کوین) دارای لایه‌های محافظتی اضافی هستند که کار را بسیار دشوارتر می‌کند.
هنگامی که شهروندان در کشورهای سرکوبگر نسبت به دولت‌های خود اعتراض می‌کنند، دولت‌ها می‌توانند به راحتی حساب‌های بانکی داخلی آن‌ها را مسدود یا ضبط کنند یا معاملات انجام شده با ارز محلی را معکوس کنند. این مسئله به ویژه در کشورهای خودکامه مانند چین و روسیه نگران‌کننده است، جایی که افراد ثروتمندی که به شدت تحت فشار حزب حاکم قرار می‌گیرند، با مشکلات جدی مالی و حقوقی از منشأ مشکوک مواجه می‌شوند. برخلاف ارزهای فیات مورد حمایت بانک مرکزی، رمز ارزها عملاً از بازی‌های استبدادی در امان هستند. وجوه کریپتوکارنسی و سوابق معاملات در مکان‌های مختلفی در سراسر جهان ذخیره می‌شوند و این امر کنترل دولت را(حتی با فرض همکاری بین‌المللی) بسیار سخت می‌کند.
مفاهیم بلاک چین مانند کلیدهای خصوصی و کیف پول به طور مؤثر مشکل خرج کردن و پرداخت چندباره(Double-Spending) را حل می‌کنند و اطمینان حاصل می‌کنند که رمز ارزهای جدید توسط کلاهبرداران خبره حوزه فناوری که می‌توانند وجوه دیجیتالی را تکثیر کنند، مورد سوء استفاده قرار نمی‌گیرند. ویژگی‌های امنیتی کریپتوکارنسی، نیاز به پردازنده پرداخت شخص ثالث مانند Visa یا PayPal را برای تأیید اعتبار و تأیید هر معامله مالی الکترونیکی، از بین می‌برد. کارمزد تراکنش کریپتوکارنسی معمولاً کمتر از 1٪ ارزش معامله است، در مقابل 1.5٪ تا 3٪ پردازنده‌های پرداخت کارت اعتباری و PayPal.
رفتار کریپتوکارنسی با معاملات بین‌المللی، متفاوت از معاملات داخلی نیست. معاملات یا رایگان هستند یا با هزینه اسمی معامله همراه هستند و مهم نیست که فرستنده و گیرنده در کجا قرار داشته باشند. این یک مزیت بزرگ نسبت به معاملات بین‌المللی مربوط به ارز فیات است که تقریباً همیشه هزینه‌های خاصی دارد که در معاملات داخلی اعمال نمی‌شود مانند کارت اعتباری بین‌المللی یا هزینه‌های خودپرداز. انتقال مستقیم پول بین‌المللی می‌تواند بسیار گران باشد، با هزینه‌هایی که گاهی اوقات از 10٪ یا 15٪ از مبلغ انتقال یافته بیشتر است.
احتمالاً بزرگ‌ترین ایراد و نگرانی نظارتی در مورد کریپتوکارنسی توانایی آن در تسهیل فعالیت‌های غیرقانونی است. بسیاری از معاملات آنلاین بازار خاکستری و سیاه، با بیت کوین و سایر رمز ارزها انجام می‌شود. به عنوان مثال، در سال 2014 بازار بدنام دارک وب با عنوان Silk Road از بیت کوین برای تسهیل خریدهای غیرقانونی دارو و سایر فعالیت‌های غیرقانونی استفاده کرد. رمز ارزها نیز به طور فزاینده‌ای محبوب‌ترین ابزار برای پول‌شویی هستند.
همان نقاط قوتی که ردیابی ارزهای رمزنگاری شده را برای دولت‌ها دشوار می‌کند، این امکان را برای مجرمان فراهم می‌کند تا با سهولت نسبی فعالیت کنند. اگرچه باید توجه داشت، بنیان‌گذار Silk Road به لطف یک تحقیق طولانی مدت توسط سازمان DEA اکنون در پشت میله‌های زندان است.
از آنجا که کریپتوکارنسی‌ها توسط دولت‌های ملی تنظیم نمی‌شوند و معمولاً خارج از کنترل مستقیم آن‌ها هستند، به طور طبیعی برای فرار کنندگان از مالیات، جذاب هستند. بسیاری از کارفرمایان به کارمندان خود بیت کوین و سایر رمز ارزها را پرداخت می‌کنند تا از پرداخت مالیات بر حقوق آن‌ها جلوگیری کنند و به کارگرانشان کمک می‌کنند تا از پرداخت مالیات بر درآمد معاف شوند، همچنین فروشندگان آنلاین معمولاً رمز ارزها را قبول می‌کنند تا از مسئولیت مالیات بر درآمد و فروش شانه خالی کنند.
کاربرانی که کلیدهای خصوصی خود را بر روی دستگاه‌های ذخیره‌سازی فیزیکی ذخیره می‌کنند، در صورت گم شدن یا سرقت دستگاه، آسیب مالی جبران ناپذیری می‌بینند. اگر سرور از نظر فیزیکی آسیب ببیند یا از اینترنت جهانی جدا شود، حتی کاربرانی که داده‌های خود را با یک سرویس ابری ذخیره می‌کنند، ممکن است متضرر شوند(این احتمال برای سرورهایی است که در کشورهایی با کنترل شدید اینترنت مانند چین قرار دارند)
بسیاری از ارزهای رمزنگاری شده دارای واحدهای برجسته نسبتاً کمی هستند که در دست تعداد انگشت شماری از افراد (اغلب سازندگان ارز و همکاران نزدیک آن‌ها) متمرکز شده‌اند. این دارندگان به طور مؤثری منابع این ارزها را کنترل می‌کنند و با دست‌کاری آن‌ها باعث نوسان ارزش رمز ارزها می‌شوند. با این حال، حتی رمز ارزهایی که به طور گسترده معامله می‌شوند نیز در معرض نوسان قیمت هستند به عنوان مثال ارزش بیت کوین در سال 2017 چندین برابر شد و در طی چند هفته اول سال 2018 به نصف کاهش یافت.
به طور کلی، فقط محبوب‌ترین رمز ارزها امکان مبادله مستقیم با ارز فیات را فراهم می‌کنند. بقیه آن‌ها، صرافی آنلاین اختصاصی ندارند و بنابراین نمی‌توانند مستقیماً با ارزهای فیات مبادله شوند. در عوض، کاربران باید قبل از تبدیل ارز فیات، آن‌ها را به رمز ارزهای رایج‌تری مانند بیت کوین تبدیل کنند. با افزایش تراکنش معاملات بیت کوین، تقاضا برای برخی از رمز ارزهای کمتر استفاده شده، کم می‌شود و در نتیجه ارزش آن‌ها را کاهش می‌یابد.
درست است که استخراج کنندگان کریپتوکارنسی، به عنوان شبه واسطه در معاملات کریپتوکارنسی عمل می‌کنند اما آن‌ها مسئولیت داوری اختلافات بین طرف‌های معامله را بر عهده ندارند. در واقع این داوری، عدم تمرکز را در کریپتوکارنسی نقض می‌کند. این بدان معناست که اگر در معامله کریپتوکارنسی فریب خورده باشید کسی را ندارید که از او درخواست تجدید نظر کنید. به عنوان مثال، برای کالایی که هرگز دریافت نمی‌کنید، پیش پرداخت می‌کنید. اگرچه برخی از رمز ارزها جدید سعی در حل مسئله بازپرداخت دارند، اما راه‌حل‌ها ناقص و تا حد زیادی اثبات نشده باقی مانده‌اند.
در مقابل، پردازنده‌های پرداخت سنتی و شبکه‌های کارت اعتباری مانند Visa، MasterCard و PayPal اغلب برای حل اختلافات خریدار و فروشنده وارد عمل می‌شوند. سیاست‌های بازپرداخت آن‌ها به طور خاص برای جلوگیری از کلاه‌برداری فروشنده طراحی شده است.
استخراج کریپتوکارنسی عملیاتی بسیار پر مصرف است. در بین رمز ارزها، بزرگ‌ترین مصرف‌کننده، بیت کوین است. طبق تخمین‌های مقاله arstechnica، استخراج بیت کوین بیش از کل کشور دانمارک برق مصرف می‌کند. کارشناسان کریپتوکارنسی، اذعان می‌کنند که عملیات استخراج تهدیدی جدی برای محیط زیست با سرعت رشد فعلی است.
بیت کوین به عنوان یک ارز از زمانی که می‌گفتند 10 هزار بیت کوین برای 2 پیتزا کافی است، مسیری طولانی را طی کرده است. چندین فروشگاه آنلاین و خرده فروشی مختلف، فضایی را برای پرداخت با رمز ارزها ایجاد کرده‌اند. خرده فروشی اینترنتی Overstock و همچنین فروشگاه الکترونیکی Newegg، پرداخت بیت کوین را برای خرید می‌پذیرد و سایت مسافرتی Expedia به کاربران اجازه می‌دهد تا برای برخی از رزروهای هتل از BTC استفاده کنند. یک سایت پیتزا به نام PizzaForCoins.com نیز وجود دارد که به طور خاص برای خرید پیتزا با کریپتوکارنسی طراحی شده است.
پلتفرم‌های آنلاین ذاتاً برای پذیرش رمز ارزها آمادگی بیشتری دارند با این وجود، برخی از مکان‌های فیزیکی، به پرداخت توسط کریپتوکارنسی روی آورده‌اند. از جمله برخی KFCها و متروها در سراسر جهان. همکاری استارباکس با Intercontinental Exchange Inc که سیستم ادغام ارزهای رمزنگاری شده به نام Bakkt را راه‌اندازی کرده است، مردم را به فکر فرو برد که آیا روزی خواهد آمد که استارباکس را با بیت کوین بخرند.
رمز ارزها معمولاً با استفاده از فناوری بلاک چین ساخته می‌شوند. بلاک چین نحوه ثبت معاملات در بلوک را توصیف می‌کند. این یک فرایند کاملاً پیچیده و فنی است، اما نتیجه این امر یک فضای دیجیتالی از معاملات رمز ارزها است که دست‌کاری آن برای هکرها دشوار است. علاوه بر این، تراکنش‌ها به یک فرآیند احراز هویت دو مرحله‌ای نیاز دارند. به عنوان مثال، ممکن است از شما بخواهد برای شروع معامله نام کاربری و رمز عبور وارد کنید. سپس، ممکن است مجبور شوید یک کد احراز هویت وارد کنید که از طریق متن به تلفن همراه شخصی شما ارسال می‌شود.
البته به این معنی نیست که رمز ارزها غیرقابل هک هستند. هکرها، Coincheck را با مبلغ 534 میلیون دلار و BitGrail با 195 میلیون دلار در سال 2018 هک کردند. بر اساس گزارش Investopedia، این دو مورد، از بزرگ‌ترین هک‌های کریپتوکارنسی 2018 بودند.
بیت کوین اولین و ارزشمندترین کریپتوکارنسی در جهان است.
استفاده از کریپتوکارنسی از زمان انتشار بیت کوین بسیار مورد استقبال قرار گرفته است. اگرچه تعداد دقیق ارزهای فعال، ثابت نیست و ارزش ارزها بسیار ناپایدار است با این حال ارزش کلی بازار رمز ارزهای فعال، به طور کلی رو به بالا است.
در هر لحظه، صد‌ها کریپتوکارنسی مبادله می‌شوند. رمز ارزهایی که اینجا اشاره می‌کنیم با فاکتور‌های پایدار بودن، فعالیت کاربر قوی و سرمایه بازار نسبتاً بالا(در بیشتر موارد بیش از ۱۰ میلیون دلار، گرچه ارزش‌گذاری قابل تغییر است) مشخص می‌شوند.
بیت کوین پرکاربردترین کریپتوکارنسی در جهان است و به طور کلی اعتبار ورود این جریان به مسیر اصلی را دارد. ارزش بازار و ارزش واحد فردی آن به طور مداوم کوتاه‌تر (با ضریب ۱۰ یا بیشتر) از محبوب‌ترین کریپتوکارنسی بعدی است.
محدودیت عرضه برنامه‌ریزی شده آن، ۲۱ میلیون بیت کوین است. بیت کوین به طور فزاینده‌ای به عنوان یک وسیله مبادله قانونی در نظر گرفته می‌شود. بسیاری از شرکت‌های معروف پرداخت‌های بیت کوین را قبول می‌کنند، اگرچه اکثر آن‌ها قبل از دریافت وجوه خود، بیت کوین را به دلار آمریکا تبدیل می‌کنند.
لایت کوین که در سال ۲۰۱۱ منتشر شد، از همان ساختار اساسی بیت کوین استفاده می‌کند. تفاوت‌های کلیدی شامل محدودیت عرضه بالاتر برنامه‌ریزی شده (۸۴ میلیون واحد) و زمان کوتاه‌تر برای ایجاد بلاک چین هدف (2.5 دقیقه) است.
الگوریتم رمزگذاری نیز کمی متفاوت است. لایت کوین اغلب دومین یا سومین کریپتوکارنسی محبوب بر اساس ارزش بازار است. تفاوت‌های زیادی بین بیت کوین و لایت کوین وجود دارد.
ریپل که در سال ۲۰۱۲ منتشر شد دارای یک سیستم consensus ledger است که سرعت تأیید معامله و ایجاد بلاک چین را به طور چشمگیری تسریع می‌کند (زمان هدف رسمی وجود ندارد، اما میانگین چند ثانیه است)، ریپل همچنین با تبادل ارزی داخلی که می‌تواند واحدهای ریپل را به دلار آمریکا، ین، یورو و سایر ارزهای رایج تبدیل کند، به راحتی نسبت به سایر رمز ارزها تبدیل می‌شود.
با این حال، منتقدان می‌گویند که شبکه و کد Ripple بیشتر در معرض دست‌کاری هکر‌های ماهر قرار دارند و ممکن است همان محافظت از ناشناس بودن رمز ارزها مشتق شده از بیت کوین را ارائه ندهند.
اتریوم که در سال ۲۰۱۵ راه‌اندازی شد در معماری اساسی بیت کوین پیشرفت‌های قابل توجهی ایجاد کرد. اتریوم به طور خاص، از قرارداد‌های هوشمند استفاده می‌کند که بر روی عملکرد معامله اعمال می‌شود. به این صورت که طرفین را مجبور می‌کند که توافقنامه‌های خود را زیر پا نگذارند و در صورت نقض توافقنامه توسط یک طرف، مکانیسم‌هایی برای بازپرداخت وجود دارد.
اگرچه قرارداد‌های هوشمند نمایانگر حرکتی مهم در جهت رفع مشکل برگشت هزینه و بازپرداخت در رمز ارزها است، اما باید دید، آیا آن‌ها برای حل کامل این مشکل، توانا هستند یا خیر.
دوج کوین که نامش الهام گرفته از یک جک اینترنتی مربوط به سگ Shiba Inu است در واقع نوعی تغییر در لایت کوین است. زمان ایجاد بلاک چین کوتاه‌تر (یک دقیقه) و تعداد بسیار بیشتری سکه در گردش است. سازندگانش هدف خود را ۱۰۰ میلیارد واحد استخراج شده تا ژوئیه ۲۰۱۵ برآورده کردند.
این رمز ارز بدون محدودیت عرضه شناخته می‌شود؛ بنابراین دوج کوین به عنوان آزمایشی قابل توجه در کریپتوکارنسی تورمی است و کارشناسان آن را از نزدیک رصد می‌کنند تا ببینند که مسیر ارزش آن در بلند مدت با سایر رمز ارزها چقدر متفاوت است.
کوینیه-Coinye، کریپتوکارنسی نیمه کاره که صرفاً به خاطر داستان عجیب و غریب آن قابل ذکر است. Coinye با عنوان اصلی «Coinye West» در سال ۲۰۱۳ ساخته شد و هویت خود را از کانیه وست (Kanye West) فوق ستاره هیپ هاپ گرفت. اندکی قبل از انتشار Coinye، در اوایل سال ۲۰۱۴، تیم حقوقی کانیه وست از وجود ارز مطلع شد و به سازندگان آن نامه توقف داد.
برای جلوگیری از اقدامات قانونی، سازندگان، West را از نام خود حذف كردند و لوگو را به half man، half fish hybrid تغییر دادند كه شباهت به West دارد و Coinye را طبق برنامه منتشر کردند. با توجه به هیاهو و شوخ طبعی کنایه‌آمیز پیرامون انتشار آن، این رمز ارز، علاقه‌مندان را به خود جذب کرد. تیم حقوقی وست، بدون نگرانی، با طرح شکایت، سازندگان را مجبور به فروش دارایی‌های خود و بستن وب‌سایت Coinye کرد.
اگرچه شبکه peer-to-peer در Coinye همچنان فعال است و از نظر فنی هنوز هم می‌توان ارز را استخراج کرد اما نقل و انتقالات شخصی و فعالیت‌های استخراج به حدی کاهش یافته که Coinye اساساً بی‌ارزش است.
از نظر تئوری این امکان وجود دارد، اما احتمالاً سال‌ها به طول می‌انجامد و قبل از عملی شدن به موارد فنی، اقتصادی، نظارتی و حقوقی زیادی نیاز دارد. به عنوان مثال، بلاک چین بیت کوین در حال حاضر می‌تواند تراکنش‌های بسیار کمتری را نسبت به شبکه‌های پرداخت متمرکز سنتی مانند Visa یا Mastercard پشتیبانی کند.
یک کلاس از رمز ارزها که بسیار مشهور هستند و احتمالاً محبوبیت بیشتری نسبت به ارزهای فیزیکی دارند، سکه‌های پایدار (Stable-Coins) هستند، ارزش این رمز ارزها به ارزهای عادی مانند دلار، یورو و پوند مرتبط است، یعنی بر خلاف بیت کوین، یک واحد نمی‌تواند در یک سال ۲۶۰۰۰ پوند و دو سال بعد ۶۰۰۰ پوند، ارزش داشته باشد.
کریپتوکارنسی یک مفهوم هیجان‌انگیز با قدرت تغییر اساسی در جهت بهتر کردن امور مالی جهانی است. کریپتوکارنسی مبتنی بر اصول سالم و دموکراتیک است و همچنان یک کار فنی و عملی است. در آینده نیز، انحصار دولت‌های ملی در تولید ارز و سیاست‌های پولی، دور از انتظار به نظر می‌رسد.
به سؤال حداقل سرمایه برای ترید در ارزهای دیجیتال از دو بعد می‌شود نگاه کرد.
بعد اول: حداقل سرمایه برای خرید ارزهای دیجیتال – خیلی پیچیده نیست و به صرافی بستگی دارد که می‌خواهید در اون خرید انجام بدهید. شما با کمترین سرمایه هم می‌توانید ارزهای دیجیتال بخرید، این سرمایه به تومان می‌تواند فقط چند صد هزار تومان باشد. یا در صرافی‌های خارجی می‌توانید با ۱۰ دلار و یا حتی کمتر سفارش‌گذاری کنید.
با این حال ترید با این مقادیر توصیه نمی‌شود، چون صرافی برای خرید و فروش و انتقال رمزارز‌ها کارمزد‌هایی رو اخذ می‌کند، که با خرید حداقلی این کارمزد‌ها می‌تواند بعد از مدتی سرمایه شما را تحلیل ببرد. بنابراین حداقل سرمایه برای خرید ارزهای دیجیتال را فراموش کنید و سفارشات خریدتون به اندازه‌ای باشد که سود احتمالی شما در برابر کارمزد معاملات به حاشیه نره.
بعد دوم: از موضوع حداقل سرمایه برای ترید در ارزهای دیجیتال، سرمایه بهینه برای ورود به بازار ارزهای دیجیتال، نیاز به کمی تامل دارد. بهتره برای شروع با سرمایه‌ای وارد بازار بشوید که در صورت از دست رفتنش هیچ مشکلی براتون پیش نیاد.
مهمترین عامل در تصمیم‌گیری در مورد میزان سرمایه بهینه برای ورود به بازار ارزهای دیجیتال، میزان ریسک قابل تحمل برای هر فرده. بازار کریپتوکارنسی به نسبت بازارهای دیگر نوسانات شدیدتری دارد. بنابراین وقتی در مورد میزان سرمایه بهینه برای ورود به بازار ارزهای دیجیتال می‌خواهید تصمیم‌گیری کنید، مبلغی را در نظر بگیرید که ریسک از دست دادن کل مبلغ را قبول کرده باشید.
خودتون و این مبلغ (مثلاً ۲۰۰ میلیون تومن) را در آینده تصور کنید و به سؤالات پایین فکر کنید:
پاسخ به هر کدوم از این سؤالات حتی اگر «بله شاید» هم باشد، باید مبلغ سرمایه گذاریتون را پایین بیارید و دوباره همین سؤالات را از خودتون بپرسید. اگر از پاسخ خودتون به این پرسش‌ها مطمئن نیستید می‌توانید از‌یه دوست یا خانواده کمک بگیرید.
علاوه بر این، ریسک‌های دیگری نیز وجود دارد:
احتمالاً ندانسته طعمه کلاهبرداران می‌شوید، یا خودتان کیف پولتان را دو دستی تقدیم هکرها می‌کنید (بدون اینکه بدانید) و ریسک‌های دیگری که متوجه افراد ناآگاه است.
بنابراین خرید و فروش در صرافی‌های ارز دیجیتال نیازمند تحقیق و مطالعه است.
کمیسیون تجارت فدرال (FTC) حقایق مفیدی را در مورد کریپتوکارنسی در وب‌سایت خود به اشتراک گذاشته است:
خلاصه مطلب اینکه باید ریسک از دست دادن کل مبلغ سرمایه گذاریتون را قبول کرده باشید و مشکلی با این قضیه نداشته باشید.
عامل دیگر‌ای که در تصمیم‌گیری در مورد میزان سرمایه بهینه برای ورود به بازار ارزهای دیجیتال باید در نظر بگیرین میزان تلورانس سود هست. این سؤال ممکنه یکم عجیب باشد ولی در هر صورت بهش فکر کنید: مبلغی را در نظر بگیرید که در صورت از دست رفتنش احساسات منفی بهتون دست می‌دهد، اگر با همین مبلغ ۲۰ برابر سود کنید چه اتفاقی می‌فته؟
این موضوع برای خیلی از سرمایه گذار‌ها در سال ۲۰۱۷ موقعی که بازار کریپتو داشت منفجر می‌شد و رشد پارابولیک داشت اتفاق افتاد. به خاطر تصمیم (اشتباه) شون که کل پس انداز زندگیشون را وارد بازار کردن، می‌توانستن میلیاردر بشوند.
ولی آیا به اندازه کافی منطقی بودن که سیو سود کنن و از بازار خارج بشوند؟ خیلی از اون‌ها تو بازار موندن و سال بعدی در ۲۰۱۸ به همون سطح قیمتی رسیدن که درش ورود کرده بودن. در بازار، کسایی موفق می‌شوند که احساسات خودشون را کنترل کنن و منطقی تصمیم‌گیری کنند.
دوباره برگردیم به این سؤال، اگر ۲۰ برابر سود کنید چکار می‌کنید:
بنابراین علاوه بر میزان تلورانس ریسک، باید میزان تلورانس سود را هم در مبلغ سرمایه بهینه برای ورود به بازار ارزهای دیجیتال در نظر گرفت.
یکی دیگر از فاکتور‌هایی که در تصمیم‌گیری در مبلغ سرمایه بهینه برای ورود به بازار ارزهای دیجیتال تأثیرگذاره زمان‌بندی ورود هست. یقیناً وقتی بازار کریپتوکارنسی داغه و رشد می‌کند بیشتر در مورد بیت کوین و بقیه ارزهای دیجیتال می‌شنوید. این به این خاطره که در کل انسان و رسانه‌ها رغبت بیشتری به دنبال کردن ترندهای فعلی دارند.
اما آیا می‌دونید که بازارهای مالی از جمله بازار ارزهای دیجیتال از چرخه‌های صعودی و نزولی تکرار شونده تشکیل می‌شود؟ این چرخه‌های بازار معمولاً یک تا دو سال طول می‌کشندد. قیمت‌های رشد می‌کنند (حتی بیشتر از ارزش واقعیشون)، حباب ایجاد می‌شود، ممکنه این حباب‌ها بزرگتر هم بشوند، ولی در نهایت، این حباب‌ها می‌شکنند و قیمت‌ها سقوط می‌کنند.
بناربراین، زمان ورود مهمه و ممکنه مسیر حضور شما در بازار و دیدگاهتون به ارزهای دیجیتال را تغییر بده. در نتیجه وقتی دارین تصمیم می‌گیرید میزان سرمایه بهینه برای ورود به بازار ارزهای دیجیتال چقدره، بررسی کنید و ببینید در حال حاضر در کجای سیکل بازار قرار داریم.
هر چقدر به ATH بازار نزدیک‌تر باشیم هم از نظر زمان و هم از نظر قیمت باید مبلغ کمتری رو سرمایه‌گذاری کنید. در مقابل، اگر قیمت فعلی مثلاً ۵۰۰۰ دلار باشد و ATH بازار ۲۰۰۰۰ دلار دو سال پیش باشد، طبیعتا مبلغ سرمایه برای ورود به بازار ارزهای دیجیتال می‌تواند افزایش پیدا کند.
البته این به معنی عدم ورود در میانه‌یه روند صعودی نیست. زمان‌بندی ورود صرفاً در افزایش یا کاهش مبلغ سرمایه‌گذاری که قبلاً در ذهن خود داشتید تأثیر دارد نه در ورود یا عدم ورود.
یکی دیگر از فاکتور‌هایی که در تصمیم‌گیری در مبلغ سرمایه بهینه برای ورود به بازار ارزهای دیجیتال تأثیرگذاره امکان تغییر تصمیم هست. انسان‌ها ممکنه تصمیماتشون عوض بشه، مخصوصاً اگر این تصمیم در مورد میزان سرمایه‌گذاری در یه بازار پرنوسان باشد.
بنابراین قبل از اینکه در مورد مبلغ سرمایه گذاریتون در این بازار تصمیم بگیرید، جا برای تغییر این تصمیم و مبلغ بذارید. یکی از روش‌هایی که معمولاً این مورد درش لحاظ می‌شود، ورود پلکانی در طول زمان هست. مبلغی که می‌خواهید سرمایه‌گذاری کنید را تعیین کنید، و این مبلغ را در‌یه بازه ۳، ۶ یا ۱۲ ماهه وارد بازار کنید.
فرضا می‌خواهید ۱۲ هزار دلار در طول ۱۲ ماه سرمایه‌گذاری کنید، و بازار نزدیک اوج ATH خودش هست. عوض اینکه ماهی ۱۰۰۰ دلار سرمایه‌گذاری کنید، این مبلغ را با ۴۰۰ دلار شروع کنید و در ماه‌های بعدی با کاهش بیشتر قیمت این مبلغ را افزایش بدهید.
متنوع‌سازی پورتفوی سرمایه‌گذاری از عواملیه که در تصمیم‌گیری در مورد میزان سرمایه بهینه برای ورود به بازار ارزهای دیجیتال باید در نظر بگیرین. این عامل یکی از تکنیک‌هایی هست که هر سرمایه‌گذار بالغ و با تجربه ازش استفاده می‌کنه تا نقش شانس و اقبال را در نتیجه سرمایه‌گذاری کاهش بده.
به این صورت که فقط در بازار کریپتوکارنسی سرمایه‌گذاری نمی‌کند بلکه سرمایه شو به بازارهای دیگر از جمله بازار املاک، طلا، دلار و سهام هم اختصاص می‌دهد.
بنابراین بهتره همه تخم مرغ هاتون را در‌یه سبد نگذارید. اختصاص ۱۵ درصد از کل سرمایه به بازار ارزهای دیجیتال منطقی به نظر می‌رسه، در حالیکه سرمایه‌گذاری ۳۰ درصدی کاملاً اقدام ریسک‌آمیزی هست.
متنوع‌سازی شامل پورتفوی ارزهای دیجیتال شما هم می‌شود، به این صورت که باید ۱۰ رمزارز با پتانسیل بالا را انتخاب و اون‌ها را ترید یا سرمایه‌گذاری کنید.